கறுப்பு ஜூலையின் 40வது ஆண்டு விழா: வரலாற்றில் இருந்து நாம் உண்மையிலேயே கற்றுக்கொண்டோமா?

ஜூலை 2023 இலங்கையில் இன வன்முறையின் மிகக் கொடூரமான அத்தியாயமாக அங்கீகரிக்கப்பட்ட ‘கறுப்பு ஜூலை’யின் 40வது ஆண்டு நிறைவைக் குறிக்கிறது.

 சுமார் 300-450 உயிர்கள் பலியாகின, 40,000 க்கும் மேற்பட்ட மக்கள் அகதி அந்தஸ்துக்கு தள்ளப்பட்டனர் மற்றும் முகாம்களில் அடைத்து வைக்கப்பட்டனர், அதே நேரத்தில் ஆயிரக்கணக்கானோர் அகதி அந்தஸ்து கோரி மேற்கத்திய நாடுகளில் உலகளாவிய தமிழ் மன்றத்திற்கு அடித்தளமிட்டனர்.

 அந்த நேரத்தில் தொழில் மற்றும் தொழில்நுட்ப அமைச்சராக இருந்த சிரில் மேத்யூ இந்த நடவடிக்கைகளைத் தொடங்குவதில் பங்கு வகித்ததாகக் கூறப்பட்டது.

 இனவாதக் கருத்துக்களைக் கொண்டவராகக் கருதப்பட்ட மேத்யூ, தெற்கிலிருந்து திருகோணமலைக்கு பாதுகாப்புப் படையினரின் பாதுகாப்போடு குண்டர்களை அழைத்து வந்திருந்தார். இது அப்பகுதியில் பயங்கர ஆட்சிக்கு வழிவகுத்தது.

 மேத்யூ, ஜனாதிபதியின் நெருங்கிய நம்பிக்கைக்குரியவராக இருந்ததால், சில சலுகைகளை அனுபவித்து, தண்டனையின்றிச் செயல்பட்டதாகக் கூறப்பட்டது.

 அந்த நேரத்தில் தொழில் மற்றும் தொழில்நுட்ப அமைச்சராக இருந்த சிரில் மேத்யூ இந்த நடவடிக்கைகளைத் தொடங்குவதில் பங்கு வகித்ததாகக் கூறப்பட்டது.

 இனவாதக் கருத்துக்களைக் கொண்டவராகக் கருதப்பட்ட மேத்யூ, தெற்கிலிருந்து திருகோணமலைக்கு பாதுகாப்புப் படையினரின் பாதுகாப்போடு குண்டர்களை அழைத்து வந்திருந்தார். 

இது அப்பகுதியில் பயங்கர ஆட்சிக்கு வழிவகுத்தது. மேத்யூ, ஜனாதிபதியின் நெருங்கிய நம்பிக்கைக்குரியவராக இருந்ததால், சில சலுகைகளை அனுபவித்து, தண்டனையின்றிச் செயல்பட்டதாகக் கூறப்பட்டது.

 ஜனாதிபதி ஜே.ஆர்.ஜெயவர்தன, யாழ்ப்பாணத்திலும் இந்திய வம்சாவளியிலும் உள்ள தமிழர்களின் வாக்குகளை நம்பி ஜனாதிபதியாக வருவதற்கு, 1983 ஜூலை 17 அன்று ஞாயிறு ஒப்சேவர்-கொழும்பில் மறுபிரசுரம் செய்யப்பட்ட ஒரு சர்ச்சைக்குரிய அறிக்கை; ஜூலை 1983 தொடக்கத்தில் டெய்லி டெலிகிராப்பிற்கு அளித்த பேட்டியில் இருந்து.

 அவர், “..யாழ்ப்பாண மக்களின் கருத்தைப் பற்றி நான் இப்போது கவலைப்படவில்லை... இப்போது அவர்களைப் பற்றி சிந்திக்க முடியாது. அவர்களின் வாழ்க்கையைப் பற்றியோ அல்லது எங்களைப் பற்றிய அவர்களின் கருத்துகளைப் பற்றியோ அல்ல. …வடக்கில் எவ்வளவு அழுத்தம் கொடுக்கிறீர்களோ, அந்த அளவுக்கு சிங்கள மக்கள் இங்கு மகிழ்ச்சியாக இருப்பார்கள்...” எனத்தெரிவித்திருந்தார்,

 துரதிர்ஷ்டவசமாக, 1956 முதல், பண்டாரநாயக்கவின் ‘சிங்களம் மட்டும்’ கொள்கையின் கீழ், தீவு இன வன்முறைச் சுழற்சிகளை அனுபவித்தது. இரு தரப்பு மக்களும் கொல்லப்பட்டனர், காயமடைந்துள்ளனர், அவர்களின் இயல்பான அன்றாட வாழ்க்கையிலிருந்து இடம்பெயர்ந்துள்ளனர் மற்றும் அவர்களது உடைமைகள் சூறையாடப்பட்டுள்ளன, சேதப்படுத்தப்பட்டுள்ளன அல்லது அழிக்கப்பட்டுள்ளன.

 1983 கலவரம் முந்தைய வகுப்புவாத கலவரங்களுடன் ஒப்பிடுகையில், மிகவும் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட இயல்புக்கு குறிப்பிடத்தக்கது. அந்த இருண்ட வாரத்தின் பயங்கரங்களும் குழப்பங்களும் இரு சமூகத்தினரின் மனதிலும் பதிந்துள்ளன.

 கொழும்பில் வன்முறைக் கும்பல் தமிழர்களின் வீடுகளை அடையாளம் காண வாக்காளர் பட்டியலைப் பயன்படுத்தியது. பின்னர் தீவின் மற்ற பகுதிகளுக்கும் வன்முறை பரவியது.

 தீவின் பல இன மற்றும் பிளவுபட்ட சமூகத்தின் மீது இந்த வன்முறையின் உளவியல் மற்றும் சமூகவியல் விளைவுகள் கடுமையாக உள்ளன. மிகவும் அதிர்ச்சியூட்டும் அழிவு ஜூலை 24, 1983 அன்று நிகழ்ந்தது. 

நாட்டின் பொருளாதாரம் பாழடைந்து போனது, ஒரு வாரமாக நடந்த வன்முறையால் தேசத்தை இரண்டு தசாப்தங்களுக்கும் மேலாக யுத்தம் மற்றும் பேரழிவிற்குள் தள்ளியது.

 அடுத்த மாதங்களில் சுற்றுலாப் பயணிகளின் வருகையில் ஐம்பது சதவீதம் வீழ்ச்சி பதிவாகி, பொருளாதார வளர்ச்சியில் சரிவுக்கு வழிவகுத்தது, இதன் விளைவாக வேலை இழப்புகள் மற்றும் வணிக மூடல்கள் ஏற்பட்டன.

 1983 ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதம் 23 ஆம் திகதி சனிக்கிழமை யாழ்ப்பாணம் தின்னவெளியில் இராணுவ ஜீப்பின் கீழ் வெடிகுண்டு வெடிக்கப்பட்டது, இதன் விளைவாக 13 வீரர்கள் உடனடியாக இறந்தனர். மறுநாள், யாழ்ப்பாணத்தில் கொல்லப்பட்ட இராணுவத்தினரின் உடல்கள் கானத்தேவில் அடக்கம் செய்வதற்காக கொழும்புக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டபோது, இராணுவம் பதிலடி கொடுத்து சில பொதுமக்களைக் கொன்றது.

 பதுங்கியிருந்து ஒரு சம்பவத்தில் அந்த நேரத்தில் அதிக எண்ணிக்கையிலான இராணுவ உயிரிழப்புகளை ஏற்படுத்தியது.

 அரசாங்கத்தின் சக்திவாய்ந்த ஜேஎஸ்எஸ் தொழிற்சங்கமான யூ.என்.பி.யின் ஆதரவுடன் கட்டுக்கடங்காத குண்டர்கள், தமிழர்களுக்குச் சொந்தமான வீடுகள், வணிகங்கள் மற்றும் தொழிற்சாலைகளை அழித்தார்கள், அதிகாரிகள் கண்ணை மூடிக்கொண்டனர்.

 சிறுபான்மை சமூகத்திற்கு போதிய பாதுகாப்பை வழங்குவதில் பாதுகாப்புப் படையினர் பெரிதும் பயனற்றவர்களாக இருந்தனர். கலவரத்தைத் தடுக்க அவர்கள் எந்த முயற்சியும் எடுக்கவில்லை.

 சிதைந்த உடல்களை உறவினர்களிடம் ஒப்படைக்காமல், 13 பேரின் உடல்களையும் ஜூலை 24ம் திகதி இரவு கானாட்டேயில் அடக்கம் செய்ய அரசு ஏற்பாடு செய்தது.

 மயானத்தில் கூடியிருந்த மக்கள் வன்முறையாக மாறியது, பின்னர் வன்முறை நகரின் பிற பகுதிகளுக்கும் தீவின் பல்வேறு இடங்களுக்கும் பரவியது. ஜூலை 24 அன்று இரவு பொரளையில் தமிழ் வணிக வளாகங்கள் அழிக்கப்பட ஆரம்பித்து மறுநாள் காலை வரை தொடர்ந்தது.

 ஆரம்ப தாக்குதல்கள் அழிவை மட்டுமே இலக்காகக் கொண்டிருந்தாலும், கொள்ளையடித்தல் விரைவில் 25,000 பேர் வேலைகளை இழந்தது, பெரும்பாலும் சிங்கள நபர்களால் நடத்தப்பட்டது.

 அரசாங்கத்தால் திட்டமிடப்பட்ட ஸ்கிரிப்டைத் தொடர்ந்து, ஜே.வி.பி., இலங்கை கம்யூனிஸ்ட் கட்சி (சி.பி.எஸ்.எல்.), மற்றும் நவசமசமாஜ கட்சி (என்.எஸ்.எஸ்.பி.) ஆகியவை தடை செய்யப்பட்டன மற்றும் குழப்பங்களை ஏற்படுத்தியதற்காக குற்றம் சாட்டப்பட்டன.

 காலனித்துவ காலத்தில் பிரித்தானியர்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட பிரித்து ஆட்சி செய்யும் கொள்கையானது, தமிழர்கள் மற்றும் கிறிஸ்தவர்கள் போன்ற சிறுபான்மையினரை இலங்கையின் பொது சேவை, பாதுகாப்பு மற்றும் பிற தொழில்களில் அதிகார பதவிகளில் அமர்த்துவதற்கான காரணியாக குறிப்பிடப்படுகிறது.

 இந்தக் கொள்கை சிங்களப் பெரும்பான்மையினரால் அவர்களைக் கட்டுப்படுத்தும் திட்டமாகவே பார்க்கப்பட்டது என்பது மறைமுகமாகத் தெரிகிறது. 1948 இல் இலங்கை சுதந்திரம் பெற்றபோது, தெரிவு செய்யப்பட்ட பிரதிநிதிகள் இந்த அதிகார சமநிலையின்மையை அங்கீகரித்தனர்.

 ஜூலை 1983 படுகொலை வெறுமனே இன, மொழி அல்லது மதப் பிரச்சினை அல்ல என்பதை அங்கீகரிப்பது முக்கியம். இது ஆளும் உயரடுக்கின் நலன்கள் மற்றும் சலுகைகளைப் பாதுகாப்பதற்காக தூண்டப்பட்ட வன்முறைக் கலவரங்களின் ஒரு உச்சகட்டமாகும்.

 பிரிட்டிஷ் காலனித்துவ காலத்தில் இருந்து பெறப்பட்ட ஆளுகை முறையானது நாட்டின் சமூக-பொருளாதார, அரசியல் மற்றும் நீதித்துறை கட்டமைப்புகளில் இன்னும் குறிப்பிடத்தக்க தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது என்பதை இது வலியுறுத்துகிறது.

 சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய ஆட்சியானது, 1948 இன் சிலோன் சிட்டிசன் சட்டம் மற்றும் 1949 இன் நாடாளுமன்றத் தேர்தல்கள் சட்டம் போன்ற சட்டங்களை இயற்றியது, கிட்டத்தட்ட ஒரு மில்லியன் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் வாக்குரிமையை மறுத்து, நாடற்ற மக்கள் தொகையை உருவாக்கியது.

 இது தொழிலாளர்களின் அடிப்படை மனித உரிமைகளை மீறியது மட்டுமல்லாமல், இன மற்றும் இன அரசியலையும் தூண்டியது.

 1956, 1958, 1963, 1979, 1981, 1983 ஆகிய ஆண்டுகளில் தமிழர்களைக் குறிவைத்து கலவரங்கள் வெடித்தன. கலவரத்தில் சித்திரவதை, சூறையாடல் மற்றும் தீவைப்பு ஆகியவை அடங்கும். இந்த கொடூரமான குற்றங்களுக்கு பொறுப்பான தனிநபர்கள் மற்றும் அவர்களது அரசியல் ஆதரவாளர்கள், பெருகிய முறையில் சர்வாதிகார, ஊழல் மற்றும் பொறுப்பற்ற அரசியல் உயரடுக்கின் காரணமாக தண்டனையின்றி அனுபவித்தனர் என்பதை வலியுறுத்துவது முக்கியமானது.

 இந்த தண்டனையின்மை வன்முறையின் சுழற்சியை நீடித்தது மற்றும் சமூகத்திற்குள் இருக்கும் பிளவுகளை ஆழமாக்கியது. ஒட்டுமொத்தமாக, வரலாற்று அநீதிகளை அங்கீகரிப்பதன் மூலம் உண்மையான நல்லிணக்கத்தை வளர்ப்பதில் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.

 பிரிவினைகளைக் குறைப்பதற்கும், அனைவருக்கும் நீதியை மேம்படுத்துவதற்கும் நேர்மையான முயற்சிகள் மூலம் மட்டுமே, நீண்டகால அமைதி மற்றும் ஸ்திரத்தன்மையை அடைய முடியும்.

 ‘கறுப்பு ஜூலை’ நிகழ்வுகள் இலங்கையில் நீண்டகாலமாக நிலவி வரும் இனப் பதட்டங்களில் இருந்து உருவானது. வரலாற்றின் இந்த துயரமான அத்தியாயத்திலிருந்து படிப்பினைகள் முழுமையாக உள்வாங்கப்படவில்லை என்பது வருத்தமளிக்கிறது. 

நான்கு தசாப்தங்களுக்குப் பிறகு, முன்னேற்றம் மற்றும் எஞ்சியிருக்கும் சவால்களை மதிப்பிடுவது மிகவும் முக்கியமானது. நல்லிணக்கத்திற்கான முயற்சிகள் மற்றும் மோதலின் மூல காரணங்களை நிவர்த்தி செய்வதற்கான முயற்சிகள் 'கறுப்பு ஜூலை' முதல் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன.

 2010 இல் கற்றுக்கொண்ட பாடங்கள் மற்றும் நல்லிணக்க ஆணைக்குழு (LLRC) நிறுவப்பட்டது, முரண்பாட்டைப் புரிந்துகொள்வதிலும், தீர்வுக்கான நடவடிக்கைகளைப் பரிந்துரைப்பதிலும் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க படியாகும்.

 தேசிய ஒற்றுமை மற்றும் நல்லிணக்கத்திற்கான அலுவலகம் மற்றும் அரசியலமைப்பு கவுன்சில் போன்ற முயற்சிகள் உள்ளடக்கம், நீதி மற்றும் சமத்துவத்தை மேம்படுத்துவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன.

 எவ்வாறாயினும், உண்மையான நல்லிணக்கத்திற்கும் நிலையான சமாதானத்திற்கும் இடையூறான அடிப்படைப் பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதற்கு இன்னும் நிறைய வேலைகள் செய்ய வேண்டியுள்ளது. ‘கறுப்பு ஜூலை’ மற்றும் அதைத் தொடர்ந்து நடந்த உள்நாட்டுப் போரின் போது ஏற்பட்ட காயங்களைக் குணப்படுத்த, நம்பிக்கையை மீண்டும் கட்டியெழுப்புவது, உரையாடலை வளர்ப்பது மற்றும் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு நீதியை உறுதி செய்வது அவசியம். 

இந்த செயல்பாட்டில் கல்வி முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. எதிர்கால சந்ததியினரிடையே பச்சாதாபம், புரிதல் மற்றும் விமர்சன சிந்தனையை வளர்க்க கல்வி பாடத்திட்டங்களில் விரிவான மற்றும் துல்லியமான வரலாற்றுக் கணக்குகள் சேர்க்கப்பட வேண்டும்.

 இனக்குழுக்களுக்கு இடையே உள்ள சமூக-பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வுகளை நிவர்த்தி செய்தல், சமத்துவ வளர்ச்சியை ஊக்குவித்தல் மற்றும் சமூக ஒற்றுமை ஆகியவை பதட்டங்களைத் தூண்டும் இடைவெளிகளைக் குறைப்பதில் அவசியம்.

 முன்னேற்றம் ஏற்பட்டுள்ள நிலையில், உண்மையான நல்லிணக்கத்தை நோக்கிய பயணம் தொடர்கிறது.

 ‘கறுப்பு ஜூலை’யின் நாற்பதாவது ஆண்டு நிறைவானது, விழிப்புடன் இருக்கவும், நீதி மற்றும் நல்லிணக்கத்திற்காக தீவிரமாக செயல்படவும், கடந்த கால தவறுகள் மீண்டும் நிகழாத சமூகத்தை உருவாக்கவும் நினைவூட்டலாக அமைய வேண்டும்.

 இறுதியில், இலங்கையிலுள்ள அனைத்து சமூகங்களும் சமாதானம், கண்ணியம் மற்றும் நல்லிணக்கத்துடன் வாழ்வதை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் ‘கறுப்பு ஜூலை’ பாடங்கள் அர்த்தமுள்ள நடவடிக்கையாக மொழிபெயர்க்கப்பட வேண்டும்.